Een van de jaarlijkse hoogtepunten bij wtc Het Gouden Wiel is het clubkampioenschap. Dan wordt de strijd aangegaan om de ereplaatsen en  staat gezelligheid op de tweede plaats althans voor het merendeel van de leden.  De wedstrijdorganisatiecommissie had evenals vorig jaar besloten het kampioenschap te laten verrijden over twee onderdelen t.w. een individuele tijdrit over ruim 6 km en na een korte pauze een wedstrijd in lijn over 24 km.

Zondag 8 september 09.00 uur, die renners die dachten een gooi te kunnen doen naar de kampioenstrui waren al ver voor de start gesignaleerd in de Willemspolder. Want ook al lijkt het aantal kilometers niets voor te stellen een geoefend renner weet wel beter. Een goede voorbereiding is een must als je mee wilde spelen met de grote jongens. Jurylid Wil van Dorst werd in het begin geassisteerd  door de voorzitter Eddie Maanders  die op zijn beurt afgewisseld werd door wedstrijdvoorzitter Joop Laarhoven om ook hun de gelegenheid te geven een gooi te doen naar de velbegeerde trui en de eeuwige roem. Per onderdeel waren er punten te verdienen die aan het eind opgeteld werden. Bij gelijke totaalscores was de plaats bij de tijdrit doorslaggevend. Degene met de laagste totaalscore mocht zich clubkampioen 2019 noemen. Is de wind dikwijls een negatieve factor in de toch wel open Willemspolder deze vroege zondagochtend blies hij matig uit noord-west dus op het eerste rechte stuk schuin achter. Het eerste onderdeel de individuele tijdrit is een zaak voor de specialisten. Iedereen was het er over eens dat dit een prooi was voor Eric van den Noort maar niets bleek minder waar. Helaas voor Eric wilde de benen niet meewerken en moest hij genoegen nemen met een schamele zesde plaats wat beslist ver onder zijn kunnen is. Wie duidelijk wel de benen hadden waren Theo Joore en Rhys Bickers. Met amper 1 seconden voorsprong wist Theo nipt de overwinning te pakken. Eddie Maanders en Joop Laarhoven vulde het kwartet aan met een tijd onder de 10 minuten. Henk Imbos en Eric van den Noort hadden enkele tellen meer nodig om de polder te ronden. De rit in lijn is een totaal ander verhaal. Dan is er de mogelijkheid om je weg te steken of om link te koersen want per slot van rekening gaat het toch zoals al eerder gezegd om de ”eeuwige roem”. Wil van Dorst had nog maar amper het startsein gegeven of Eric van den Noort met Joop Laarhoven in het wiel waren gevlogen. Dus afwachten geblazen en hopen dat er iemand was die het initiatief zou nemen om ze terug te halen. Rhys Bickers had de rust niet en vlamde er met zijn zwaarste verzet in een keer naar toe gevolgd door Theo Joore. De rest was gezien en dat in de eerste paar kilometers. In de kopgroep werd het spel gespeeld met de punten. Theo had de tijdrit gewonnen dus had 1 punt gesprokkeld Rhys had na de tijdrit 2 punten. Theo wist wat hem te doen stond en dat was minstens bij Rhys in het wiel blijven of nog beter er van weg rijden want de tijd van de tijdrit was bepalend bij een gelijk aantal punten. Het was volop koers en in de koers worden geen cadeautjes gegeven. Wat Rhys ook probeerde taaie Theo bleef in zijn wiel en won uiteindelijk de sprint. Met twee overwinningen waren de bloemen voor Theo en dat was dik verdiend. Ook al waren ze gezien voor het kampioenschap in het achterveld werd ook niet op het gemak rond gereden. Kop over kop probeerde Wies de Schrijver, Edie Maanders, Dre van den Heijkant en Henk Imbos het elkaar zo moeilijk als mogelijk te maken en lieten uit uitkomen op een sprint. De pechprijs was voor Jos van Steenoven die was nog volop doende met zijn hoognodige sanitaire stop en had niet in de gaten dat de rest al was weggeschoten. Wat hij ook probeerde het gat werd alleen maar groter om uiteindelijk als laatste over de finish te komen. Jammer Jos volgend jaar beter.