Deze rit betreft een uitgestelde wedstrijd van 18 maart en is het twaalfde onderdeel van de wintertrimcompetitie 2017-2018 waarin gestreden wordt om de Jack Koenen bokaal. Dit kleinood is vernoemd naar oud voorzitter en een van de grondleggers van deze mooie Oosterhoutse wielervereniging. De weersomstandigheden waren toen dermate slecht dat het niet verantwoord was om op de fiets te springen laat staan een wedstrijd te rijden waarin tot het uiterste gestreden wordt. Afgelopen zondag waren de weergoden beter gemutst en zag Joop Laarhoven ruimte in de agenda van de competitie waar het eind van in zicht komt en de kampioenen langzaam bekend gaan worden.
Zondag 15 april, Alle coureurs waren het er over eens ”het parcours op industrieterrein Everdenberg is top”. Maar van veel verschuiving in de totaaluitslag zal er de komende wedstrijden geen sprake zijn. Maar toch, het is een wedstrijd dus gestreden zal er geworden was de algemene mening. Afspraak was veertig minuten koers gevolgd door vier ronden voor de masters A en twee ronden voor de masters B. Gelukkig was Jack Koenen oud voorzitter en de enige toeschouwer bereidt om alles in goede banen te leiden wat hem dan ook wonder boven wonder lukte. Maar de coureurs hadden niet anders verwacht met zoveel jaren ervaring als jurylid. Het vuurtje werd al direct op de eerste meters aangestoken door Henk Imbos die er een genadeloos tempo in gooide. Dit ging meteen ten koste van de minder getrainde, die dan ook noodgedwongen samen een groepje vormden. Maar de overige van het peloton als door een wesp gestoken trokken ten strijden. Kop over kop liepen ze in op Henk om hem uiteindelijk bij te halen. De gehele wedstrijd bestond uit wegspringen en weer ingehaald worden. Bij de masters A waren John Arts, Rhys Bickers, Joop Laarhoven en Henk Broos goed aan elkaar gewaagd. Maar echt wegkomen was er niet bij. In de laatste ronde reed Henk Broos op kop en maakte misschien wel zonder het zelf goed te beseffen tempo voor de sprinters. Maar het tempo was zo hoog dat Henk meteen een gaatje had geslagen. Rhys Bickers bleef zitten zodat John Arts het moest dichten met Rhys in zijn wiel. In een ultieme sprint van tegen de 62 km/uur reed Rhys over John maar kon dit niet volhouden zodat John weer over Rhys ging en een mooie overwinning in de wacht wist te slepen. Bij de masters B bijna hetzelfde scenario maar met andere hoofdrol spelers. Theo Joore is onoverwinnelijk met al zeven overwinningen op zak is hij de te kloppen man. Maar met Wil Pieterse, Wies de Schrijver, Eddie Maanders en grote broer Ad Joore in het wiel is het geen sinecure om weg te komen. Zeker tegen de wind in was er weinig animo om op kop te gaan rijden. Ook in deze categorie moest de beslissing uit een sprint komen. En hierin is Theo ook een kampioen met als goede tweede Wil Pieterse. Wies de Schrijver wist zich te verzekeren van een mooie derde plaats. Dat er achteraf richting Theo met geld werd geschoven was op dat moment erg vreemd, maar zoals gewoonlijk schijn bedriegt. Theo is niet alleen coureur maar ook penningmeester bij HGW en contributie moet nu eenmaal voldaan worden. Maar om alle schijn tegen te gaan is het toch beter om het over te schrijven want het is en blijft een raar gezicht. In de achterste regionen was er zonder dat de snelle jongens daar erg in had ook een strijd ontbrand. Op het moment dat zij werden ingehaald op het rondje van ongeveer 1500 meter dacht Kees Vissers ”aanpikken en wegwezen. Jack van den Luitgaarden en Jan Stultjens keken elkaar aan en dachten ”dat wordt een Sjas Patat”. Gewoon een straf tempo aanhouden en dan zien we hem wel terug. En zo gebeurde het ook. Volgende week staat er een individuele tijdrit over 6 kilometer op het programma in de Willemspolder.